بفرما یه نخ سیگار مهمون من

 یک جاهایی آدم فکر میکند کم آورده،پاهایش نایی ندارد،رو دست خورده است عجیب،وقتش را،زندگی اش را صرف آدم اشتباهی ای کرده ک نباید... بعد از آن دیگر آن آدم نمی شود،رفتارهایش ضدو نقیض میشوند،حسود میشود،دلخور میشود،چپ و راست می رود و فحش بارش میکند،از یک طرف دلش قیلی ویلی می رود برای دوست داشتنش،برای ماندنش،برای بودنش... بعد آویزان اورکتش می شود و میگوید:بمان.هه... آدم رفته را چه به ماندن،باید گذاشت محو شود در روزهای آینده،در سالهای متمادی،در قرون بعدش بنشینی یک چای مشت کنار پنجره ی بخار گرفته ی اتاقت بخوری و توی دلت بگویی: «خوب شد که تمام شد» بفرما یه نخ سیگار مهمون من...

 حالا که همه چیز را خوب بررسی میکنم میبینم جایی چیزی از قلم افتاده،

این دوستت دارم هایش کج و معوج شده اند حتا روی لبهایش شکل دهن کجی دارند

نه به آن به باد کتک گرفتنش آن روز سرد و کدر و نه این آغوش گرفتن های بی ملاحظه توی خیابان شلوغ

من حس میکنم به یه نوع بیماری دچار شده ام،بیماری ای ک نامش را نمیدانم

وابسته اش هستم،دوستش ندارم.موفق میشود،حسود میشوم.

میشود درمانم کنی،دکتر؟!

حالم بسی خراب است

بفرما یه نخ سیگار مهمون من...

همیشه که قرار نیست ببازی،یک روز هم نوبت تو می شود.

که لبخندت بشارت می شود مردم را،چشمانت حماسه خواهند آفرید،دستانت گرما می بخشند...

دنیا را اینطور نبین،

همه چیز روزی آنطوری میشود که تو می خواهی

بنشین،پا روی پا بنداز و دستت را تکیه گاه سرت کن و ببین که دنیا بر مدار آرزوهایت خواهد چرخید

شک نکن!

بفرما یه نخ سیگار مهمون من...